Son bir kaç gündür medya küçük dahi bir çocuktan övgüyle bahsediyor. Çocuğun akranlarından farkı aşikâr. Birçok kitap okumuş, kendince felsefe yapıyor ve Türkiye’deki eğitimin sıkıntılarından, eksiklerinden bahsediyor.
Bu kareleri izleyince eğitimdeki yanlışlarımızdan birine değinmek istedim. Ancak benim bahsedeceğim eğitim eksikliği MEB, müfredat ya da popüler edilen çocuğun ileriye dönük psikolojisine verilecek zarar vs. ile ilgili değil. Toplum olarak ve ebeveyn olarak eksiklerimizle ilgili.
Bugün gündem olan dahi çocuk gibi niceleri var evlerde. Hatta yaşıtlarından çok farklı olmasına gerekte yok, her evde her ailenin evladı farklı bir cevher taşıyor.
Ancak benim bu gün sorun olarak nitelendireceğim, çocukların yeteneklerinin ilanı. Bunu öylesine abartarak yapıyoruz ki çocuklara farkındalık kazandırıp, yeteneklerini geliştirme fırsatı yerine ukala ve hadsiz olma fırsatı sunuyoruz.
Nasıl mı?
Çocuklara “her insan özeldir ve farklıdır, sen de özelsin” mesajı yerine, “sen herkesten özelsin” mesajı veriyoruz. Bunu belki sözlerimizde değil ama tüm davranışlarımızla yapıyoruz.
En özel olarak kendini gören çocuk, anne babaya saygı duymuyor, karşısındakinin sözünü kesiyor, arkadaşlarının fikrini önemsemiyor, haddini aşan açıklamalar yapıyor ve alkışlanıyor.
Böylelikle evlerde ki dahi çocuklar onlara sunulan bilimsel bilgileri çok iyi biliyor, ancak büyüklere saygıyı, küçüklere sevgiyi bilmiyor. Hatta şükretmesini bile bilmiyorlar.
Dahi çocuk olayına birde bu açıdan bakalım derim ben. Okunan felsefe kitaplarına hayranlık duyarken, okunmayan dini kitapları tanınmayan Peygamberi es geçmeden.
Dini bilginin ve güzel ahlakın verilmediği bilimin hayra değil şerre de sebep olabileceğini unutmadan.
Şeyma Demircan Namazcı
